Er kwam een match met Abby en kort daarna startten ze met het traject. Het traject was niet makkelijk. Abby bleek enorm gevoelig voor prikkels en spanningen. En aangezien beide in de thuissituatie van Karin veel aanwezig waren, kon Abby zich moeilijk concentreren. Er volgde een intensief traject, om te zorgen dat Abby stabiel zou kunnen functioneren. En ondanks dat veel andere mensen dachten dat Abby het nooit zou leren, was Karin ervan overtuigd dat Abby háár assistentiehond zou worden.

Vastbesloten
Helaas liet de gezondheid van Karin te wensen over, waardoor het traject regelmatig stil kwam te liggen. Maar telkens klom Karin er weer bovenop en was ze vastbesloten om het traject tot een goed einde te brengen. In het belang van zowel Karin als Abby moest er in hele kleine stapjes worden getraind. Concreet betekende het dat ze niet langer dan 1,5 uur konden trainen.

Signaleren
Bij het trainen met Abby was het echt zoeken naar wat mogelijk was. Sommige stappen zorgden voor overprikkeling, waardoor ze in een blokkade terechtkwam. Dus werd vaak teruggeschakeld naar nóg kleinere stapjes. Maar uiteindelijk zijn ze toch op het punt gekomen, waar ze nu staan. Waar Abby's gevoeligheid in de eerste periode van het traject een grote valkuil was, bleek het gaandeweg ook een hele belangrijke rol te spelen in het helpen van Karin. Want wanneer Karin over haar grenzen heengaat, maakt Abby heel duidelijk dat Karin in bed moet gaan liggen om rust te nemen. Het signaleren is een hele grote kwaliteit van Abby.

Balans
Het blijft soms nog zoeken naar de juiste balans. Maar met de juiste sturing kunnen ze er samen voor zorgen dat Karin zelfstandig de deur uitgaat en minder afhankelijk is van haar partner en kinderen.